Welcome to the Future

ตั้งแต่สมัยเป็นเด็ก เราทุกคนคงคุ้นเคยกับภาพหุ่นยนต์แสนฉลาดที่คอยช่วยเหลือมนุษย์ในด้าน ต่างๆ แบบเจ้า C-3PO หรือ R2-D2 ในภาพยนตร์ชุด ‘Star Wars’; Rosie หุ่นยนต์แม่บ้านในการ์ตูน The Jetsons หรือสะพรึงกลัวไปกับ AI ชั่วร้ายแบบ Hal 9000 ในหนัง Sci-Fi สุดคลาสสิก 2001 : A Space Odyssey สิ่งเหล่านี้แม้จะดูน่าตื่นตาตื่นใจ หากแต่ดูเป็นเรื่องไกลตัวเราเสียเหลือเกิน

‘อาหาร’ เป็นหนึ่งในปัจจัย 4 ที่มนุษย์จำเป็นต้องพึ่งพา ในการดำรงชีวิต แต่สำหรับมนุษย์ส่วนใหญ่แล้ว การ ‘กินเพื่ออยู่’ ดูจะไม่ตรงกับประสบการณ์ในการกินอาหารแต่ละมื้อ นั่นคงเป็น เพราะว่าการผลิต ปรุง และกินอาหารเป็นกิจกรรมที่ผูกพันกับ วัฒนธรรมการดำรงอยู่ของมนุษย์มาอย่างยาวนาน นับตั้งแต่แรกเริ่ม การทำเกษตรกรรมเพื่อผลิตวัตถุดิบ การปรุงอาหารซึ่งพัฒนา มาเรื่อยๆ จนสามารถนับได้ว่าเป็นศิลปะแขนงหนึ่ง ตลอดจน วัฒนธรรมการแลกเปลี่ยนหรือกินอาหาร เช่น การจ่ายตลาด การกินอาหารโดยใช้ตะเกียบของชาวเอเชีย วัฒนธรรมร้านกาแฟ ในยุโรป จนอาจกล่าวได้ว่าในอาหารจานหนึ่งๆ เช่น เฝอหนึ่งชาม โรตีหนึ่งแผ่น หรือซูชิหนึ่งคำนั้น มีการถ่ายทอดภูมิปัญญาและวิถีชีวิต ของแต่ละท้องถิ่นอย่างประมาณค่าไม่ได้

ในปี 2013 นิตยสาร Time สร้างประเด็นร้อนที่จุดชนวน ให้มีการถกเถียงอย่างกว้างขวาง เมื่อได้ลงบทความหน้าปกเรื่อง ‘The Me Me Me Generation’ กล่าวถึงคนรุ่นใหม่ที่เกิดตั้งแต่ปี ค.ศ. 1980 ถึงปี ค.ศ. 2000 หรือที่เรียก กันว่ากลุ่ม Millennial หรือ Gen-Y ว่าเป็นคนรุ่นที่มีความหลงตัวเองมากกว่า คนรุ่นก่อนๆ มีความทะเยอทะยานสูง ต้องการความสำเร็จและความก้าวหน้า อย่างรวดเร็ว ขาดความเห็นอกเห็นใจผู้อื่น (เนื่องจากไม่เคยเงยหน้าจากจอโทรศัพท์เลย) และมี Loyalty ต่ำ ไม่ว่าจะต่อบริษัทหรือองค์กร ที่ทำงานด้วย หรือยี่ห้อสินค้าที่เลือกใช้

แม้ว่าบทความดังกล่าวจะพูดถึงวัยรุ่นชาวอเมริกันเป็นหลัก แต่ในยุคไร้พรมแดนเช่นปัจจุบัน วัยรุ่นในประเทศที่การสื่อสารสมัยใหม่เข้าถึงย่อมมีลักษณะคล้ายคลึงกันบ้างไม่มากก็น้อย ซึ่งชาว Millennial ทั้งในอเมริกาและทั่วโลกต่างพากันแสดงความเห็นต่อบทความดังกล่าวว่าเต็มไปด้วย อคติและไม่แสดงถึงสิ่งที่พวกเขาเป็นอย่างแท้จริง